Verliesbegeleiding is een speciale vorm van hulpverlening. De begeleiding bestaat niet uit een van tevoren vastgesteld programma, maar sluit aan bij waar jij als cliënt op dit moment behoefte aan hebt. Als verliesbegeleider help ik mensen die een ingrijpend verlies hebben meegemaakt om het verlies te verweven met hun leven. Ik maak hierbij gebruik van methodes uit meerdere disciplines.
Verliesbegeleiding is gericht op mensen die klachten ondervinden na verlies. Rouw door verlies is weliswaar geen ziekte, maar je kunt wel ziek worden van verdriet en daardoor bijvoorbeeld voor kortere of langere tijd uit de roulatie raken. Verdriet kan zeer ontredderend werken. Er bestaat geen pasklare oplossing of recept hoe een verlies te verweven met het leven. Er staat geen tijd voor rouwen. Als verliesbegeleider kan ik het verlies niet wegnemen, maar ik kan echter wel ondersteunen door:
Sterven, van angst naar vertrouwen
Verheugd ben ik dat het onderwerp 'sterven' gezocht en gevonden wordt.
Daar waar euthanasie geruime tijd bovenaan stond als zoekterm is dat nu sterven, en dat is iets wat mij verheugt, het mag besproken worden. Want kennis over zowel de lichamelijk als emotionele, mentale en spiritueel aspecten van sterven kan helpen het eigen levenseinde of dat een dierbare naast beter te begrijpen. En zo maken we de beweging van angst naar vertrouwen dat het levenseinde - mét elkaar - te doen is.
Rouw door dood
Als er vreselijk veel van iemand gehouden is, dan reist die liefde een leven lang met je mee. Leren omgaan met de dood van iemand die je lief is, is geen kwestie van achter je laten, vergeten, verwerken, voorgoed verleden tijd, maar is een kwestie van de liefde voor hem of haar een levenslang plekje geven, te verweven in je leven, in je hart. Het is de balans zoeken tussen verder gaan en je blijven voeden met de herinneringen aan diegene die er niet meer is. Het is tijd nemen. Zo lang je nodig hebt.
De Dood en ik hebben elkaar door de jaren heen beter leren kennen, inmiddels zijn we goede bekenden geworden. Ik ben er vaak bij geweest als de Dood iemand kwam halen. Soms zat ik naast diegene en voelde ik de Dood langs me heen glijden. Soms voelde ik zijn aanwezigheid op een afstandje in de kamer. Soms kwam de Dood als een langverwachte verlossing. Soms ook als het gevreesde einde waar niets meer tegen te doen was, hoe sterk het verzet ook was. Maar met een 'goede' Dood vult de ruimte zich met rust en vrede, ongeacht de leeftijd van de persoon. Ook al blijft hij grillig en ondoorgrondelijk; door de jaren heen heb ik de Dood leren respecteren.